สวัสดีครับทุกคน ผมเป็นเด็กธรรมดาๆคนนึง อายุ 18 ปี. เป็นเกย์คับ เรื่องที่ผมจะเล่า เป็นเรื่องที่ผมไม่เคยคืดว่ามันจะเกิดขึ้น..
ผมได้รู้จักกับคนๆนึงเรียน ม ดังแถวรังสิต และได้คุยกับและตกลงกันว่าจะนัดเจอกัน แต่เราคุยกันมาได้ประมาณ2อาทิตย์ แต่ผมก็ได้บอกกับเค้าก่อนแล้วว่าถ้าไม่โอเคหน้าตา บอกก่อนได้ เจอแล้วถ้าไม่โอเคจะได้กลับ แต่พอเจอเค้าก็โอเค และได้เข้าไปอยู่ในหอของเค้าโดยผมถึงหอเค้าประมาณ4ทุ่ม. เราก้ได้อาบน้ำ ได้นั่งคุยกัน จนเที่ยงคืน เราตกลงว่าจะเป็นแฟนกัน สัญญาต่อกันว่าจะไม่หาย แล้วก้ได้ช่วยพี่เค้าพับกระดาษของคนจีน พอพับเสร็จผมก้บอกว่า 1.30แล้วเริ่มง่วงขอนอนก่อนนะ พอเีาสองคนอยู่บนที่นอนพี่เค้าก้ได้นั่งเล่นไอแพตของเค้าผมก้เลื่อนดูเฟสบุ๊คในโทรสับผม สักพักเค้าก้บอกว่าเอาโทรศัพท์มาดูสิ แต่ผมก้ไม่ได้ให้ จนพี่เค้าก้พูดว่า ไม่ให้ก็ไม่เป็นไร นอนเถอะดึกแล้วเช้าแล้วจะได้รีบกลับ(เหมือนเป็นการไล่) พอเสร็จผมก้ดันไปบอกเค้าว่า จะให้กลับตอนนี้เลยก็ได้นะ ด้วยนิสัยที่ไม่ชอบโดนไล่ และอยากให้เค้าง้อ จึงทำทีจะออกจากห้อง แต่ระหว่างที่เปิดประตูนั้น เค้าก้ได้ตะโกนลงมาว่า ถอดเสื้อเค้าออกก่อนแล้วจะไปไหนก้ไป ผมได้ยินจึงปิดประตูแล้วมานั่งร้องไห้ที่โซฟา จนพี่เร้าลงมาถอดเสื้อออกให้แล้วก้พูดว่า "ไปเถอะ " แล้วผมก้ย้อนถามเค้าว่า แล้วผมจะไปยังไงไม่สงสารกันบ้างหรอ นี้มัน1.55แล้วนะ เค้าก้พูดว่า แล้วตอนแรกจักลับยังไงก้กลับแบบนั้นแหละ ผมก้ร้องไห้แล้วกอดพี่เค้าพร้อมกับพูดว่าไม่ไป แค่น้อยใจเฉยๆไม่ได้ต้องการจะไปจิงๆ พี่เค้าก้บอกว่าไปเถอะ หยุดร้องด้วยน้ำตาไม่ช่วยอะไร เสร้จเค้าก้ดันผมออกจากห้องเค้า 2.00 ผมต้องเดินออกจากหอนั้นโดยที่ไม่มีจุดหมายปลายทาง ไม่รู้ว่าจะไปไหน ไม่รู้ว่า จะเจออะไรบ้าง. จนช่วงตี4ได้โพสลงในทามไลน์. ว่า คืนที่ย่ำแย่ จนมีพี่คนนึงที่เคยคุยด้วยทักมาถามว่าเป็นไงแล้วบอกให้นั่งรถไปหาเค้าที่สุทธิสาร ผมก้บอกว่าๆม่เป็นไรเกรงใจ เด่วรอตี5น่าจะมีรถ พี่เค้าก้เป้นห่วงเี้าบอกให้นั่งมา ผมก้นั่งไปพี่เี้าก้จ่ายค่าแท็กซี่ให้ 233 พร้อมกับให้ไว้500 บาทบอกให้ติดตัวไว้ และจับมือพร้อมบอกว่า.. อย่าทำแบบนี้อีกนะ พี่เป็นห่วงนะรู้มั้ย. ผมก้น้ำตาซึม จนผมถึงบ้านตี5 เรื่องทั้งหมดมันคือบทเรียนราคาแพงของผม ซึ่งอยากให้เป็นุทาหรณ์สอนใจของทุกๆคนว่าไม่ควรเชื่อใจใครง่ายๆ โดยเฉพาะเกย์ความรักดีๆมันหาอยากพร้อมที่จะโดนหักหลังได้ตลอดเวลา ผมจิงอยากถาม ว่าความรักสำหรับเกย์ มันมีจริงๆมั้ยคับ
โดนไล่ออกจากหอแถวรังสิต ตอนตี2
ผมได้รู้จักกับคนๆนึงเรียน ม ดังแถวรังสิต และได้คุยกับและตกลงกันว่าจะนัดเจอกัน แต่เราคุยกันมาได้ประมาณ2อาทิตย์ แต่ผมก็ได้บอกกับเค้าก่อนแล้วว่าถ้าไม่โอเคหน้าตา บอกก่อนได้ เจอแล้วถ้าไม่โอเคจะได้กลับ แต่พอเจอเค้าก็โอเค และได้เข้าไปอยู่ในหอของเค้าโดยผมถึงหอเค้าประมาณ4ทุ่ม. เราก้ได้อาบน้ำ ได้นั่งคุยกัน จนเที่ยงคืน เราตกลงว่าจะเป็นแฟนกัน สัญญาต่อกันว่าจะไม่หาย แล้วก้ได้ช่วยพี่เค้าพับกระดาษของคนจีน พอพับเสร็จผมก้บอกว่า 1.30แล้วเริ่มง่วงขอนอนก่อนนะ พอเีาสองคนอยู่บนที่นอนพี่เค้าก้ได้นั่งเล่นไอแพตของเค้าผมก้เลื่อนดูเฟสบุ๊คในโทรสับผม สักพักเค้าก้บอกว่าเอาโทรศัพท์มาดูสิ แต่ผมก้ไม่ได้ให้ จนพี่เค้าก้พูดว่า ไม่ให้ก็ไม่เป็นไร นอนเถอะดึกแล้วเช้าแล้วจะได้รีบกลับ(เหมือนเป็นการไล่) พอเสร็จผมก้ดันไปบอกเค้าว่า จะให้กลับตอนนี้เลยก็ได้นะ ด้วยนิสัยที่ไม่ชอบโดนไล่ และอยากให้เค้าง้อ จึงทำทีจะออกจากห้อง แต่ระหว่างที่เปิดประตูนั้น เค้าก้ได้ตะโกนลงมาว่า ถอดเสื้อเค้าออกก่อนแล้วจะไปไหนก้ไป ผมได้ยินจึงปิดประตูแล้วมานั่งร้องไห้ที่โซฟา จนพี่เร้าลงมาถอดเสื้อออกให้แล้วก้พูดว่า "ไปเถอะ " แล้วผมก้ย้อนถามเค้าว่า แล้วผมจะไปยังไงไม่สงสารกันบ้างหรอ นี้มัน1.55แล้วนะ เค้าก้พูดว่า แล้วตอนแรกจักลับยังไงก้กลับแบบนั้นแหละ ผมก้ร้องไห้แล้วกอดพี่เค้าพร้อมกับพูดว่าไม่ไป แค่น้อยใจเฉยๆไม่ได้ต้องการจะไปจิงๆ พี่เค้าก้บอกว่าไปเถอะ หยุดร้องด้วยน้ำตาไม่ช่วยอะไร เสร้จเค้าก้ดันผมออกจากห้องเค้า 2.00 ผมต้องเดินออกจากหอนั้นโดยที่ไม่มีจุดหมายปลายทาง ไม่รู้ว่าจะไปไหน ไม่รู้ว่า จะเจออะไรบ้าง. จนช่วงตี4ได้โพสลงในทามไลน์. ว่า คืนที่ย่ำแย่ จนมีพี่คนนึงที่เคยคุยด้วยทักมาถามว่าเป็นไงแล้วบอกให้นั่งรถไปหาเค้าที่สุทธิสาร ผมก้บอกว่าๆม่เป็นไรเกรงใจ เด่วรอตี5น่าจะมีรถ พี่เค้าก้เป้นห่วงเี้าบอกให้นั่งมา ผมก้นั่งไปพี่เี้าก้จ่ายค่าแท็กซี่ให้ 233 พร้อมกับให้ไว้500 บาทบอกให้ติดตัวไว้ และจับมือพร้อมบอกว่า.. อย่าทำแบบนี้อีกนะ พี่เป็นห่วงนะรู้มั้ย. ผมก้น้ำตาซึม จนผมถึงบ้านตี5 เรื่องทั้งหมดมันคือบทเรียนราคาแพงของผม ซึ่งอยากให้เป็นุทาหรณ์สอนใจของทุกๆคนว่าไม่ควรเชื่อใจใครง่ายๆ โดยเฉพาะเกย์ความรักดีๆมันหาอยากพร้อมที่จะโดนหักหลังได้ตลอดเวลา ผมจิงอยากถาม ว่าความรักสำหรับเกย์ มันมีจริงๆมั้ยคับ